Λίγα λόγια για την έκθεση...
Ο Ανδρέας Σάββα με το έργο του κινείται γύρω από τα όρια των αντιθέτων, μαύρου-άσπρου, καλού-κακού, υπερδύναμης-μικρού κράτους, Εκφράζεται με την παρουσία της Κυπριακής σημαίας και του διαλόγου που κάνει το σύμβολο με τη σημαία των ΗΠΑ που είχε πίσω του ο John Kerry στην προεκλογική του ομιλία για την προεδρία της υπερδύναμης, σε ένα χώρο μοιρασμένο στους άξονες των “good and evil» του προέδρου Bush αλλά και στη διχοτόμηση της Κύπρου.

Η Δανάη Στράτου με το έργο “Cut” συναντά το γκρίζο σε επτά διαχωριστικές ζώνες του πλανήτη οι οποίες συντηρούνται και ενισχύονται από χρόνιες αντιπαραθέσεις στρατών, κρατών και προκαταλήψεων. Φωτογραφίζοντας τις δύο πλευρές εκατέρωθεν του κάθε διαχωρισμού αντιπαραθέτει τις σημασίες αλλά και την αμοιβαιότητα των ερωτηματικών τους. Τα επτά ζευγάρια  των φωτογραφιών της εγκατάστασης συνθέτουν μια νέα ζώνη-διάδρομο που ο θεατής διασχίζει εξομαλύνοντας την αντίθεση.

Ο Σωκράτης Φατούρος με το έργο “Parasite” δημιουργεί μια αρχιτεκτονική κατασκευή που φέρει ζωγραφικές και γλυπτικές φόρμες, μια εφήμερη κατασκευή δύο επιφανειών που, λειτουργεί παρασιτικά, αφού το ένα μισό προσπαθεί να προσαρμοστεί στο άλλο. Είναι ένας αποδημητικός ζωντανός οργανισμός που προσπαθεί να ενταχτεί και που οι ανάγκες του γίνονται και ανάγκες του δέκτη, δημιουργώντας μια «γκρίζα»  συμβίωση στην οποία στοιχεία του ενός έχουν εισχωρήσει στον άλλο, παράγουν νέες μορφές και σχηματοποιούν παράσιτο και υποδοχέα σε εφήμερη αρμονία.

Η Γιούλα Χατζηγεωργίου δημιουργεί μια σειρά από προβολές που φέρνουν φόβους και αγωνίες, δοκιμάζουν αντοχές και κάνουν διάλογο με τις γκρίζες ζώνες των αισθημάτων όπου δεν υπάρχει ούτε λύπη ούτε χαρά. Στις προβολές, ο θεατής παρακολουθεί ένα μαχαίρι που σχίζει συνεχώς  το νερό ή ένα πρόσωπο που πίνει συνεχώς νερό, εκφράζοντας τον θυμό που δεν καταλαγιάζει ή την επιθυμία που δεν ικανοποιείται. Η επανάληψη της κίνησης στην επιφάνεια του νερού, στην καθαρότητα  δηλαδή είναι η επιλογή μιας κάθαρσης.